Geçen Haftadan Haberler

Biliyorsunuz geçen hafta apar topar Adana'ya gitmiştim. Bayram tatilinin hemen ardından babamın sağlığıyla ilgili  ilk etapta üzerimizde şok etkisi yaratan bir haber aldık. Hastalığın adı kötü ve korkutucu, o yüzden insanı şok eden bir etkisi var, doğru. Ama ilk şoku atlatıp da salim kafayla düşünebildiğimiz andan itibaren bu hastalığı yaşayan en şanslı  vakalardan biri olduğumuza karar verdik. 27 Ağustos için ameliyat günü alınmıştı. Dolayısıyla ameliyat öncesinde birlikte bir moral kebabı yiyebilmek için İso'cumla birlikte 25 Ağustos Cumartesi günü Adana'ya gittik. Elem'i hatırlıyorsunuz değil mi? İşte geçen Cumartesi akşamı orada kadehlerimizi "sağlığa" kaldırdık.

Onun dışında hafta sonunu bol bol sohbet, uzun bir Pazar kahvaltısı, kedilerle haşır neşir olma, GS-BJK derbisini izleme gibi aktivitelerle bira ve cin&tonik ya da Türk kahvesi molalarıyla süsledik.

 

O kadar ki Pazartesi sabahı hastaneye gelene kadar ne için orada bulunduğumuzu bile unutmuştuk. Gerçi hastanede geçirdiğimiz iki gün boyunca da unuttuğumuz zamanlar olmadı değil, ama neyse ki babamın doktoru gelip oldukça kibar bir dille yanında toplanan dostlarına ve bizlere "bir dağılsanız artık hastanın başından" mealinde uyarılarda bulunuyor, babama da "İsmet, gözünü seveyim biraz hasta gibi davran" diyordu. Evet, ufak bir ameliyattı,  başarılı geçmişti ama babam için kanama riski yaratan bir de hemofili durumu vardı. Dolayısıyla üç hafta gibi bir süre mümkün olduğunca dinlenme modunda, yavaşlatılmış bir tempo sürdürmek iyi olacaktı. Zaten sırf bu nedenden dolayı da hastanede iki gün kalmak gerekmişti. Yoksa aynı gün bile taburcu olmak mümkündü. 

Tamam, o zaman, mesaj alınmıştır. Baba kuşu en arkaya yerleştirelim. O bir süre orada dinlenmeye çekilsin. Anne kuş onun önüne geçsin, onu tehlikelerden korusun kollasın, yemeğini suyunu bulup getirsin. İmge kuş da  neyse ki sonu iyi biten yürek "pır pırı"yla dolu bu bir haftanın sonunda onları dallarında bırakarak uçup kendi yuvasına gelsin.    

(Kuşlar, bu günlerin anısına annemden bana bir hediye..)

Bu arada bizim meşhur bir Zeynep Ablamız vardır. Ev işleri anlamında annemin yıllardır en büyük desteği olan Zeynep Abla Salı günü hastane ziyaretine babama çorba, bana da her zamanki gibi o bayıldığım sarımsaklı köftesinden yapıp geldiğinde patoloji sonuçları henüz açıklanmıştı. Dolayısıyla mutlu haberlerin (kötünün en iyisi huylu, minicik ve başka hiçbir yere yayılmamış bir tümörden kurtulmuş olduğumuz haberinin) tam üstüne gelmiş oldu. O moralle babamı hemşirelere ve yanındaki birkaç arkadaşına bırakıp Zeynep Abla'yı da alarak komposto, sütlaç falan yapıp gerekli birkaç eşyayı daha hastaneye getirmek üzere bir süreliğine eve kaçtık. O sırada Zeynep Abla mutluluktan gözleri dolmuş halde anneme şöyle dedi: "Oh çok şükür Aysel Abla, bundan sonra artık yapacağınız şey belli: kendinize iyi bakacaksınız ve hayatın tadını çıkaracaksınız." İşte benim Zeynep Ablam bu! Kısa ve öz bir şekilde ifade ettiği şey aslında hepimiz için geçerli değil mi? Keşke sadece sağlığımızı, mutluluğumuzu, huzurumuzu, paramızı ya da tıkır tıkır işleyen düzenimizi kaybettiğimiz mini sarsıntı dönemlerinin ardından normal yaşantımıza döndüğümüzde değil de her zaman hatırlasak yapmamız gerekenin sadece bu olduğunu. 

Son olarak bu süreçte telefonlarıyla, bloga bıraktıkları yorumlarla, attıkları maillerle bana destek olan tüm (tanıdığım ve tanımadığım) dostlarıma çok teşekkür ederim. Gönderdiğiniz güzel enerjilerin, yaptığımız konuşmaların benim için çok değerli olmasının ve ruh halimi olumlu yönde değiştirmelerinin dışında babamın iyileşmesi üzerinde de çok büyük bir etkisi olduğuna inanıyorum. İyi ki varsınız!