Kitaplar- Ve Masaj, Ve Dondurma, Ve Reng-i Su ;)

Son dönemlerde okuduğum iki kitap önerisine ek olarak iki de sefa önerim olacak sizlere. Önce kitaplar! Necati Cumalı'nın Viran Dağlar adlı romanını bir solukta okudum. Balkan Savaşı döneminde Makedonya'daki yaşamı ve aslında dağılma ve kopuş sürecini nasıl güzel bir dille anlatmış yazar. Goriçka Beyi Zülfikar Bey'in ana karakter olduğu romanda genç ve mert bir delikanlı ve asker olarak kendisine ve ailesine hayran kalıyorsunuz. Manastır'da ve Selanik'te geçirdiği hareketli ve eğlenceli yaşamın anlatıldığı bölümler de dönemin kültürel ve sosyal yaşamı hakkında verdiği bilgiler açısından çok ilgi çekiciydi bana göre. O sayfaları okurken aklım Atatürk'ün de o dönemlerde oralarda nasıl bir yaşam sürmüş olabileceğini düşünmeye de kaydı sık sık. O dönemin sosyal yaşamında da fırtınalar estirmiştir Atam bence. Ah ki ne ah! ;) Zülfikar Bey de onu örnek alan, gerekirse onunla birlikte savaşa katılmak isteyen genç beylerden biri olarak tam da izinden gitmiş son anına kadar zaten.  Hikayenin sonunda öfke ve üzüntü duyarak kapanış yapmış olsam da kesinlikle okunması gereken harika bir roman olduğunu söyleyebilirim. 

Bu arada minik bir not: Fransızlar 2005 yılında Balkanların Son Beyi adında dört bölümlük bir TV dizisi olarak uyarlamışlar bu güzel romanı ve biz Türkler ortak yapımda yer almamayı tercih etmişiz. Şaşırdık mı, tabi ki hayır!   

Neyse, gelelim blog -ve son zamanlarda Instagram- dünyasından uzun zamandır takip ettiğim Meltem Yaşar'ın, nam-ı diğer Pigmelerle Dans'ın aynı adlı ilk kitabına. Afrika macerasını çok tatlı bir dille anlatan bu hem çok çılgın, hem de çok duygusal kadının hikayesini ilk ağızdan dinlemek çok keyifliydi. Açıkçası hayallerim arasında onunla Uganda'da bir goril safarisine çıkmak da var, ama bakalım sıra gelecek mi onu gerçekleştirmeye. ;) Okunan kitapları İsocum'la İstanbul'a gönderdiğim için bu kez alıntılar yok. Ama zaten onun her Instagram postu bile keyifli bir alıntı sayılabilir. Şimdiye kadar takibe almadıysanız, alın derim => Pigmelerle Dans. Pişman olmayacağınız gibi yeniden olmadık hayaller kurmaya başlayabilirsiniz. ;)

***

Şimdi kısa kısa Kaş'taki hayatınıza tat katacak birkaç önerim olacak. İlki Hidayet Koyu'ndaki keçi sütlü dondurma. Blanca Beach'i hepimiz protesto ediyor, gürültüsü ve kalabalığından haz etmiyor, yayılmacı politikasıyla etrafındaki koylara bile uzanacağından korkuyor olsak da iki gerçeği inkar edemeyiz: 1) denizi harika, 2) dondurması harika. O zaman ne yapacağız? Ya benim gibi sabah ya da akşam denizine gidecek; ya da işletmeyle çok da muhatap olmadan bu güzelliklerden yararlanacağız değil mi? Öyle komple "protesto ettim, gitmiyorum" falan olmaz. O zaman senin gitmediğin yeri tamamen topuklulu, fönlü ablalar, çıstak abiler doldurur, gerçekten korktuğun başına gelir ve gidemezsin, bak demedi deme. Tamam, korkutucu gelişmeler oldu son iki yazdır, ama o gelenler kalıcı değil Kaş sever kardeşim. Neyse, bu konuyu ayrıca yazacağım demiştim daha sonra. Şu an konumuz dondurma ve gerçekten enfes bir keçi sütlü dondurma. Mutlaka deneyin.  

Sırada masaj önerisi var. Klasik masaj değil de reiki ve Thai masajı teknikleri karışımı bir masaj ile rahatlamak, daha da doğru bir ifadeyle şifalanmak isterseniz hemen Esin Cancırık'ı arıyorsunuz. E-mail adresi ve telefonu aşağıdaki görselde var. Ben iki defa gittim ve ikisinde de bambaşka bir güzellikte çıktım seanstan. Ekim ayında İstanbul'a dönmeden bir kez daha uğramayı düşünüyorum - daha güçlü bir seansa ihtiyacım olacak o zaman! Hatta hipnozla yeniden İstanbul aşkı duymamı sağlatabilecek bir terapi varsa ona katılmalıyım belki de. ;) Yağ kullanılarak masaj yatağında değil, yağsız ve yer yatağında yapılıyor ve alıştığınızdan farklı bir tarzda bir masaj. Sonra duymadım, bilmiyordum olmasın. ;)

İnstaStories'de paylaşıp kaybolup gitsin istemediğim için burada da yazmak istediğim bir diğer yaratıcı adres de Reng-i Su Atölyesi. Dilber Kartal'ın bu atölyesinden Kaş Kültür Evi'nde açtığı kişisel sergisi sayesinde haberdar oldum. Sergiyi de son gününde gezdiğim için burada duyurmaya fırsatım olmadı. Ama soyut çalışmalarına isimler değil şiirler veren ve harika işler çıkarmış, genç bir kadın var karşımızda sonuçta, sözünü etmeden geçmem olmaz! 

Hocası Burhan Ersan tarafından geliştirilmiş Reng-i Su adını verdikleri o ilginç tekniği atölyesinde ilgilenenlerle paylaşıyor Dilber Kartal. Blogunu açıp okumazsınız,biliyorum. :P Ama bahsettiğim çalışmalarını görmek için Instagram hesabına bir göz atabilirsiniz. Daha fazlası içinse Kaş-Kalkan yolu arasındaki atölye sizleri bekler. 

O zaman ben daha fazla burada durmayayım, denize gideyim, değil mi? ;)

Ah O Güzelim Bükler.. En Çok da Palamutbükü

Datça'da geçirdiğimiz üç günün ikisini büklere ayırdığımızdan söz etmiştim. İkinci gün günübirlik ziyaret ettiğimiz bükler Hayıtbükü ve Kızılbük oldu. Aslında bu ikisi dev bir koyu paylaşan iki küçük koy gibiler. Hayıtbükü tarafındaki pansiyonlardan birinde kahvaltımızı yapıp sabah denizine girdikten sonra öğleden sonramızı Kızılbük Ahşap Evleri'nin de plajının bulunduğu Gabaklar Koyu'nda geçirdik. Bu ikisi birbirine yürüme mesafesinde olsa da dik bir iniş çıkış olduğu için araçla gitmeyi tercih edebilirsiniz. Bu arada Hayıtbükü pansiyonlarındaki kahvaltılar açık büfe olarak geçse de çok zayıf kalıyor ve fiyatları da bizim Bi Lokma'mızla aynı.. ki Bi Lokma'nın kahvaltısını bilen bilir, içinde pişiden sucuğa, hellim ızgaradan böreğe, bal kaymaktan cevili ezmeye yok yoktur. O yüzden oralarda "vay be, bu doğallığın içinde ne köy kahvaltısı gelir şimdi" diyerek beklentileri yüksek tutmayın, Kaş'ta da "Bi Lokma çok pahalı" falan diyerek yılların güzel işletmesini üzmeyin hani. ;)   

Kızılbük Ahşap Evleri, uygunluk olsaydı kalmak istediğim yerlerden biriydi. Hem önündeki Gabaklar Koyu'na, hem doğanın içinde ve doğayla uyumlu o güzelim evlerine, hem de tesisine bayıldık. Koyu gölge alanları, rahat şezlongları, lezzetli yemekleri ve iyi servisiyle tam not verdik hatta. Öğlen yediğimiz sarımsaklı Yunan usulü kalamar Datça'da yediğimiz en güzel şeyler listesinde ilk üçe kesin girer. Yanında gelen ev yapımı ekmek ve çağla mezesi de harikaydı. Bizim için en olumsuz yanı inanılmaz çok çocuklu ailenin olmasıydı. Gerçekten de öğleden sonra huzur falan kalmamıştı artık plajda. İkincisi de ne yazık ki çok rüzgarlı bir güne denk geldiğimiz için biraz tepe sersemi olmamızdı. ;) Rüzgarla birlikte hareketlenen denizin azıcık bile bulanmaması, tertemizliği, rengi ve serinlik derecesi nefisti bu arada. Yine gitmek istediğim yerlerden olduğu kesin. 

Üçüncü gün kahvaltımızı bile yapmadan bir gece kalacağımız Palamutbükü'ne doğru yola çıktık. Burada Merhaba Apart'ta kaldık. Tertemiz, zevkli bir aile apartı olsa da bir dahaki sefere daha merkezi bir yeri, harika bir plajı ve nefis kahvaltısı, yemekleri olan Badem Motel'de kalalım diye not düştük kendimize. Ama nerede kalırsanız kalın Palamutbükü'nün o güzeller güzeli denizine bayılacaksınız. Benim için bir tık serin olsa da girince alışıyorsunuz - ciddiyim, valla sizi kandırmıyorum. ;)) Renk ve berraklık da tam olarak aşağıda gördüğünüz gibi işte.  

Palamutbükü koy boyunca sıralanmış minik pansiyonların, apartların ve onlara ait restoranların bulunduğu, diğerlerine göre nispeten büyük bir koy. Koyun en ucunda Emel Sayın'ın sitesi diye bilinen o meşhur yazlık site var. Ondan hemen önce ise yine çok meşhur Mavi Beyaz Otel bulunuyor. Beyaz ince çakıllı plajı, masmavi denizi ve Yunan Adaları'ndaymış gibi hissettiren mavi panjurlu beyaz evleriyle adıyla tarzıyla çok hoş görünen bir otel. Merak ettiğim yerlerden biriydi, ama şahsen Palamutbükü'nde nispeten lüks sayılabilecek bu otelde kalmak yerine merkezdeki minik pansiyon ya da motellerde kalmak çok daha oranın ruhuna uygun göründü bana. 

Köy ürünleri satan minik dükkanlar ve stantlar dışında alışveriş yapabileceğiniz bir yer yok. Keçi sütünden ballı bademli dondurmasının methini duyduğum için denedim ama bence bir numarası yoktu. Onun kralını Kaş'ta Hidayet Koyu'nda yiyebilirsiniz, not edin bir yere. ;) Plajlarda, restoranlarda ya da herhangi bir yerde saçma sapan müzik sesi duymayacağınız, hatta neredeyse çıt çıkmayan sakinlikte bir koy burası. O kadar özlemişiz ki bunu. Sadece rüzgarın ağaçlarda yarattığı hışırtılar, denizin çakıl taşları üzerindeki hafif şıkırtısı eşliğinde öylece uzanmak ve kitap okumak. Bu sene Kaş'ta daha az kitap okuyabilmemi bile plajların gürültüsüne bağlıyorum şahsen. 

Palamutbükü gününde öğleden sonra yarım saatlik bir yüzme molası için üstünde hiç tesis olmayan ve arabayı yola park edip kayaların arasında oluşmuş doğal bir iniş yolundan inilerek denizine girilebilen Akvaryum Koyu'na da gittik. Aşağıda gördüğünüz bu bakir koya tekne turlarıyla da ulaşabiliyorsunuz. Denizi muhteşem. Adını hak eden cinsten.Oralara yolunuz düşerse mutlaka uğramadan geçmeyin. Denizden çıkıp tuzlu kalmayı sevmem diyorsanız bile beş dakika içinde yeniden Palamutbükü'nde olacağınız için çok da problem olmaz sanıyorum.  

6 Eylül asıl Dolunay akşamıydı. Şimdiye kadarkilerin fragman sayılabileceği nefis bir Dolunay bizi bekliyordu anlayacağınız. Yemekten önce koyda biraz yürüyerek ayın doğuş anını da tesislerin olmadığı boş kumsalda yakalamak istedik. İyi ki de yapmışız. Palamutbükü Hatırası duvarında biraz zevzeklik yaptıktan sonra nefis bir manzarayla büyülendik. Bu da Kaş'ta görmeyi özlediğimiz şeylerden biri, çünkü ay ve güneş denizin üstünden doğmuyor bizde. Yükseldikleri zaman görebiliyoruz ama o ilk kendilerini gösterdikleri kocaman ve turuncu hallerini göremiyoruz. Bizim günbatımlarımız nefis olsa da diğerleri arkamızdan iş çeviriyorlar anlayacağınız. ;)

İki kahvaltı ve öğlen kalamarları, karideslerini Badem'de yediğimiz için Dolunay akşamı da değişiklik yapıp Kıvanç'a oturalım dedik. Bademli yoğurtlu kabak, bademli fasulye, kabak çiçeği dolması ve deniz börülcesi hayatımda yediğim en lezzetli mezeler arasına rahatlıkla girer. Spesiyalleri olan kekikli ahtapot ve üstüne paylaştığımız künefe de damak çatlatan cinstendi. Mehtap da zaten baş köşedeydi. Kısacası olağanüstü güzel bir geceydi. 

Üç günlük bu kaçamağın ardından aklımızda en çok yer eden, tadı damağımızda kalan, yeniden gelip daha uzun kalsak diye düşündüğümüz yer Palamutbükü oldu. Bir kez daha birkaç saatlik uğranacak yerler Eski Datça ve Kızılbük olurken bir daha önünden bile geçmem dediğimiz yer ise Datça'daki Fevzi'nin Yeri'ydi. Bu minik özetin dışında tüm detaylar ise son üç yazıda mevcut zaten. Gezmek, yeni yerler görmek güzel şey. 

Bakalım sırada nereler olacak? Tabi bunun için benim önce Kaş defterini kapatıp İstanbul'a dönmem gerek ama o da yine Ekim sonuna kadar çok mümkün görünmüyor. Çünkü bence Eylül-Ekim, Temmuz-Ağustos'u döver, net! Hadi Temmuz'u bilemem ama Ağustos'u kesin döver. O yüzden tadını son anına kadar çıkarmak lazım. Ne de olsa sonra 8 ay gri İstanbul bekler beni. Şarja takılı kalacağım son bir aya girdik bile. O zaman ben arabamı maviliklere doğru süreyim izninizle! ;)

İyi haftalar!  

Eski Datça

Eski Datça bol fotoğraf ve az yazıyla anlatılası bir yer bence. Fotoğraflar her şeyi anlatacak çünkü. Taş evler, taş sokaklar, hepsi birbirinden zevkli cafeler, dükkanlar, evler ve elbette kapılarıyla adeta Türkiye'nin St. Paul de Vence'i ya da Eze'i gibi geldi bana. Burada yıl boyu yaşayan bazı dükkan sahipleri olduğunu duyunca imrenmedim değil doğrusu. Datça'nın merkezine 10 dakikadan kısa bir sürede ulaşabilmek ve bu huzurun, bu estetik dokunun içinde olmak paha biçilmez olmalı.  

Datça ile özdeşleşmiş en ünlü isim de hiç şüphesiz ki Can Yücel. "Ne harika bir yer burası, nereden buldun bu Datça'yı?" diye soranlara "Elimle koymuş gibi buldum" diyen Can Yücel'in yaşadığı evin sadece kapısını görebileceğinizi bilerek gitmenizde yarar var. Çünkü bu eve müze muamelesi yapılsa da aslında hâlâ aile tarafından kullanılan özel bir mülk. Sadece şairin ölüm yıldönümü olan 12 Ağustos günlerinde ve bazı özel etkinlikler için halka açıldığı günler olabiliyormuş. Can Yücel adına bir sokak da bulunuyor Eski Datça'da. Zaten bunlar olmasa bile Can Yücel'in izleri bir kır kahvesinde, bir ağaç altında, bir restoran girişinde, bir dükkanın duvarlarında, kısacası Datça'nın güzelliğiyle büyülendiğiniz pek çok noktada karşınıza çıkıyor. Datça'nın bu değer bilen ve hakkıyla anan halini de çok sevdim o yüzden. Mekanın Datça olsun Can Yücel.    

Sırada alışveriş var. Burada El Sanatları Sokağı adında el emeği dekoratif ürünlerin, magnet ve çeşitli hediyelik eşyaların satıldığı tezgahların kurulduğu şirin bir sokak bulunuyor. Günlük ağacının yuvarlak, dikenli kozalakları ve dantellerle yapılan, düş kapanı benzeri sallantılı süsler favorim oldu.   

Tasarım takıların, seramik objelerin ve diğer dekoratif ya da giyim eşyalarının satıldığı dükkanların olduğu ana caddede ise gördüğüm her şeye bayıldım diyebilirim. Atelye Eski Datça'nın takılarına ve badem magnetlerine mutlaka göz atın derim. Mavi Baykuş ve Nevo Datça da aklımda kalan yerlerden oldu.  

Eski Datça'nın her yerini hakkıyla gezip, üstüne bir de kahve ya da bir akşamüstü içkisi molası vermeniz yaklaşık iki saatinizi alacaktır. Bu küçücük, ama son derece şirin ve kimlikli yeri umarım bozmadan koruyabiliriz. Ne varsa 'eski'de var artık daha çok geçerli ne de olsa. 'Yeni' ile anılanın içi boş, zevksiz ve kimliksiz olduğu dönemlerdeyiz - ki umarım bu durum da değişir de 'yeni'den korkmamaya başlarız. 

Bu arada aklıma gelmişken neden Japonya'da sakura zamanını görme hayalleri kuruyoruz da Datça'da ya da Kaş'ın Çukurbağ Köyü'nde badem çiçekleri açtığı zaman birkaç günlüğüne buralara kaçmıyoruz ki? Kendime kızdıklarım ve fırsat bulursak yapalım listelerine bunu da not düşeyim gitmeden o zaman. 

Kısacık Bir Datça Molası

Blog tembeli bir kadın oldum ben bu yaz burada. Bir yandan daha içime döndüğüm, bir yandan da neredeyse şehirdekinden çok sosyalleştiğim; bazen spor dolu günler, bazen reçel yapmaya doyamadığım günler geçirdiğim; kah yoğurtlu, meyveli, sebzeli, kah her gün rakı sofralı haftalar yaşadığım karma bir yaz dönemi geçiriyorum. Genel olarak çok mutluyum. Sosyal medyayı çok az kullanıyorum (Instagram hariç), haberlere bakmıyorum (müfredat haberleri hariç, çünkü onu görmemeyi başaramıyorum!), canım oturup uzun uzun yazı yazmak istemiyor. Kaş'la ilgili yorumlarımı da muhtemelen şehre dönünce yazarım diye düşünüyorum. Her kafadan bir ses çıkan Kaş'la ilgili de yazılacaklar birikti. Mekanlar, plajlar, insan profili, turizmin kalitesi gibi konulara yarı yerli tadında yorumlar yapmak istiyorum, ama önce Datça! 

Datça, yıllardır çok merak ettiğim ve fırsat bulup da gidemediğim yerlerden biriydi. İsocum'un da bayramla birleştirerek uzunca kaldığı geçtiğimiz haftalarda üç günlük bir Datça kaçamağı yapalım dedik. İlk gidişimiz olduğu için  iki gece merkezde, bir  gece de Palamutbükü'nde kalma planı yaptık. Datça aşığı dostlarımızdan ve Internet üzerinden aldığım tavsiyelerle hazırladığım gezi planına 4 Eylül Pazartesi günü başladık. Merkezde Beyaz Konak Evleri apartta kaldık. Merkezi konumu ve 1+1 ev büyüklüğünde olması nedeniyle bizi tatmin etse de kesinlikle bir renovasyondan geçmesi gerekiyor. Bir boya-badana, gürültülü çalışan buzdolabına çözüm, yıkanmaktan sertleşen havluların değişmesi durumunda on numara bir yer olabilir hatta. Neyse. Bizim için amaç akşam rakı-balık mekanlarına yakın olmaktı zaten. İçeride geçireceğimiz süre çok az olduğu için konaklamaya harcayacağımız tutarın da az olmasını istedim her zamanki gibi. Balkonumuzdan limanın göründüğü kadarı yandaki fotoğrafta. 

İlk gün bavulları attığımız gibi kendimizi merkeze en yakın koylardan biri olan Kargı Koyu'na attık. Beş saat yolculuğun üstüne hafif serin ve tertemiz deniz ilaç gibi geldi bünyeye. Koyun en başındaki Mandalya Restoran adlı salaş tesiste şezlong olmasa da masa bulabildiğimiz için oradan denize girdik. Maalesef Datça'nın cennet koylarında da çöp durumu hiç iç açıcı değil. İnsanımız cennet diye geldiği yerleri cehenneme çevirip, arkasına bakmadan gitme konusunda bir dünya markası olma olunda ilerliyor! Taşların üstüne atılan çöpleri görüyor musunuz en sağdaki fotoğrafta?

Buradan akşamüstüne doğru çıkıp Eski Datça'yı gezdik ama onu bir sonraki yazıda ayrıca anlatacağım. Şimdi Datça Merkez'le ilgili genel izlenimlerim ve burada yemek için seçtiğimiz restoranlarda sıra. Tabi bir de bal-badem-zeytinyağı alışverişi için. ;)

Öncelikle Datça'nın merkezinin beni çok hayal kırıklığına uğrattığını söylemem gerekiyor. Yapılaşma çığrından çıkmış, Marmaris olma yolunda ilerleyen bir Datça görüntüsü var Kumluk plajı ve limanın üstüne doğru yayılmış. Her dükkanın, kafenin, restoranın bir ruhu, havası, estetiği olduğunu söyleyemeyeceğim. Deniz kıyısında fenerlerin altına yerleştirdikleri tahta masalarıyla nefis rakı-balık sefası yapabileceğiniz yerlerin arasında bile volkanlar patlatarak doğumgünü kutlayan cafe koymuşlar mesela! Bunun halay eşliğinde volkanlarla kutlama yapanını da Turunç'ta görmüştüm en son! Olacak iş mi yahu o huzurun içinde? Bu açılardan bakınca Kaş'ın merkezinin çok butik, zevkli ve betonlaşmaya ve kitsch olmaya karşı nispeten (!) korunabilmiş bulduğumu söyleyeyim. Hatta tamamı Eski Datça tadında geldi bana. Datça'nın merkezinde fotoğraf çekmemişiz, o derece yani. 

Ana cadde üzerinde doğal ürünler satan yerler -ve muhtemelen denk gelemediğimiz ama methini çok duyduğumuz Datça Pazarı- şehir merkezinin en güzel şeyleri olabilir. Doğal ürünler satan pek çok yer var. Biz burayı tercih ettik. Datça'dan illaki badem, zeytinyağı, kekik/çam balı almalısınız. Burada ayrıca bu ürünlerle yapılan, parabensiz nefis el kremleri, Bebek badem ezmesiyle yarışan badem ezmeleri, keçiboynuzu pekmezi gibi ürünler de bulabilirsiniz. Kısacası kendinizi kaybetmek serbest! Olmadı web sayfasında kendinizi kaybedin, kargoyla Türkiye'nin her yerine göndersinler. ;)

Gelelim akşam yemeklerine... 

İlk akşam için mezelerinin efsane olduğunu duyduğumuz Fevzi'nin Yeri'nde yer ayırtmıştık. Foursquare notuna falan da inanmayıp ısrarla gitmek istediğim bu mekan bende feci bir hayal kırıklığı yarattı diyebilirim. Bir kere yediğimiz hiçbir şeyin lezzeti aklımızda yer etmedi. Tatlı servis elemanı, nar ağaçlarının altına atılmış şirin tahta masalar, eksantrik isimleri olan Ege otları ve mezeler falan bir yere kadar. Bana lezzet lazım, fiyat-kalite dengesi lazım. Avuç içi kadar gelen özelliksiz tabaklara eşek yüküyle para ödetmek bana ekonominin ve turizmin yerlerde süründüğü şu dönemde büyük saygısızlık gibi geldi. Popüler olduğu için bir yerlerin gereksiz şekilde övülüp durmasından gına gelmedi mi hepinize? İstanbul'da o primi verdiğin yerde önünde ya muhteşem bir Boğaz manzarası ya da dev bir kalkan ızgara duruyor olur hani. ;) O yüzden bence dikkatli olun bu mekanla ilgili. Dev bir fiyasko bana göre. Asla değmez. 

İkinci akşam ise 5 Eylül Salı akşamı mehtaba karşı masamızı Dutdibi'nde ayırtmıştık. Fevzi'den sonra buraya gelirken kredi kartı limitlerini falan kontrol ederek geldik diyebilirim. ;) Kesin deniz kıyısındaki meşhur birkaç balıkçıdan birinde çok daha fazlasını ödeyeceğimizi düşünüyorduk. Neyse ki korktuğumuz gibi olmadı. Son derece lezzetli mezelerle birlikte kocaman bir deniz çuprası ve küçük rakı için gayet olabilecek bir rakam ödedik. Üstelik servis hızlı ve ilgiliydi, yediğimiz her şey de çok lezzetli ve tazeydi. En güzeli de Dolunay'a karşı en ön sırada yerimizi almış olmaktı.  Kesinlikle tavsiye ediyorum. 

Sırada önce Eski Datça, sonra da Datça'nın harika koyları var. Asıl kaçırılmaması gereken bölümler onlar bana göre. Ama elbette Datça 101'i tamamlamadan da o bölüme geçemezdik değil mi? ;)

İyi haftalar!

Sputnik Sevgilim ve Rotasız Seyyah

Benim için yaz demek sabahları kitap, akşamları dizi demek.

Dizi olarak geldiğimden bu yana Sense8'i bitirdim ve yoğun ısrarlar sonucu Fi'yi izlemeye başlayıp üstelik bayılarak da yarıladım. Son haftalarda okuduğum kitaplara gelince, onlar da aşağıda. 

İlki çok sevdiğim Haruki Murakami'nin Sputnik Sevgilim romanı. Bu kez sonlara doğru fazla koptum sanırım. Yani klasik sonları, hatta sonları olmayan kitaplar yazdığını biliyorum Murakami'nin ve o ucu açık bitişleri de seviyorum ama burada, o kendini bulma kayboluşu içinde konsantrasyonumu bozan başka bir şeyler vardı sanki. Yani kısacası kısa bir roman olduğu için daha ne olduğunu anlayamadan bitiverdi, ama uzun olsa belki bayılamayabilirdim kendisine. Belki de artık çok bariz Murakami temaları görmekten sıkılmış olabilir miyim? Olamam herhalde ya, olmayayım yani.  Ama şu kuyu hikayesi bile "ben bu kitabı okumuş muydum acaba" hissine yol açtı diyebilirim. 


Aslında üç kişiyi birbirine bağlayan bir aşk hikayesi dense de bence en çok Sumire'nin kendini bulma yolculuğu olan bu romandan sevdiğim birkaç alıntıyı paylaşayım:

* Her konuda böyledir; en faydalı bilgi, deneyimleyerek ve bedelini ödeyerek edindiğindir. Kitaplardan edindiklerin değil. 

* "Ben olsam o pası vermezdim" diyeceğim tarzda pasları gördükçe başımı sağa sola sallayıp iç çektim. İnsanın hiç tanımadığı birinin hatasını eleştirmesi çok kolay bir şeydi ve de kendini iyi hissettiriyordu. 

İkinci okuduğum kitap ise bana göre günümüzün ilham verici hikayelerinden biri: Rotasız Seyyah. Uzun zamandır aynı adlı sosyal medya hesaplarından takip ettiğim Mehmet Genç'in yol hikayelerinden oluşan kitabı. Gezmeyi sevmek başka Rotasız Seyyah gibi bir gezgin olmak başka bir şey. Her ne kadar severek takip etsem de hangi yaşta olursam olayım sırt çantalı, böcekli-akrepli, aylarca yollarda olunan, hostellerde, kimi zaman bir yerli kabilesinin saman çatılı kulübesinin tahta zemininde uyuyarak geceler geçirilen geziler hiçbir zaman benlik olmadı tahmin edersiniz. O kadar maceracı değilim ve olamam. Ama o gezilerden inanılmaz lezzetler ve deneyimler elde edileceğini tahmin edebiliyorum. O yüzden Mehmet Genç'in hikayelerini ilgiyle okudum. Bana bir film karakteri gibi fantastik, ilginç ve keyifli geliyor yaptıkları.     

Ayrıca işin maddiyat tarafıyla değil deneyim ve keyif tarafıyla ilgilenen biri olduğu çok belli olsa da bence günümüzün azim ve başarı örneklerinden de biri olduğunu düşünüyorum. Sponsor bulana kadar verdiği uğraşlar, takipçilerinden gelen maddi desteklerle yaptıkları, hatta kendi gezi deneyimleri dışında bunları gittiği yerlerde iyiliğe dönüştürmesi gerçekten takdir edilesi bir yaşam sürdüğünü gösteriyor. Her şeyden önemlisi de samimi olduğu anlaşılıyor. Bence bu dönemde böylesini bulmak en zoru. Helal olsun ve yolu açık olsun. 

Şu an Kırgızistan'da 7134 metrelik Lenin Zirvesi'ne tırmanmak için dağlarda meydan okuduğunu biliyor ve ona buradan bol şans gönderiyorum. Bu dönem gençlerinin böyle ilham verici hikayelere ihtiyacı olduğunu düşünen bir tek ben değilimdir bence. 

Keyifli okumalar.