Suskunlar

Bir süredir yine başka bir dünyadaydım. Puslu Kıtalar Atlası'nı okurken de aynı şeyi hissetmiştim. Tamamen başka bir dünyaya daldığım hissini... Şimdi ise musiki aşkının konu edildiği Suskunlar'ın dünyasından geliyorum. Yani kokusuyla ve dokusuyla eski İstanbul sokaklarından, Mevlevi dedelerin yanından, Cüce Efendi'nin, Yedikule Kahini'nin, tabip Rafael'in, Muhteşem Neyzen Bâtın Hazretleri ve oğlu Zahir'in ve daha pek çoklarının dünyasından, kısacası masalsı diyarlardan geliyorum.

Ve yazarın bir kez daha çok severek okuduğum bu kitabı hakkında yazacak bir şey bulamıyorum. Bu romanın da o kadar değişik, kendine has ve sihirli bir havası var ki ancak onun dünyasına girip o havayı soluyunca tadına varılabilir diye düşünüyorum. Yazarın o ağır ve eskiye ait üslubunun ne kadar ustalıklı bir biçimde kullanıldığını ve anlattığı dünyaya ne kadar yakıştığını görmek gerek. Romanın içindeki birtakım karakterlerde ve hikayelerde yazarın felsefe geçmişinin izlerine rastlamak gerek. Romanı hiç dağıtmadan ortaya attığı onlarca karakteri uzanıp dokunabilecekmiş gibi bir gerçeklikle anlatışına tanıklık etmek gerek. Tasvir edilen mekanları adeta görmek gerek. Ama yalnızca görme duyusunu kullarak değil, tüm duyuları kullanarak görmenin, imgelemenin tadını çıkarmak gerek.

Neyse, ben artık susuyorum.
Belki de susmak, gerçeği anlatmanın tek yoludur.

Keyifli okumalar...