Bir Devir Kapandı... :(

Büyümenin en zor yanlarından birinin hep yanında olacağını sandığın kişilerin seni öylece bırakıp çekip gitmeleri olduğunu ilk kez yoğun olarak anneannemin gidişinde hissetmiştim. Bir de yüzünü daima güldürmüş olan bu insanların son zamanlarındaki güçsüzlüklerine, hastalıklarına, acı çektiklerine şahit olmak işin daha da korkunç yanıydı... Anneannemin bizi bırakıp gitmesiyle birlikte ailecek "bu son olsun," temennilerinde bulunmuştuk, ama ne yazık ki son olmadı!

Kasım sonunda biz bayram tatiline giderken dedem de "acaba kalp pilimde mi sorun var?" diyerek kontrol amacıyla son gücünü kullanarak gittiği Adana'da bir buçuk ay hastanede yattıktan sonra az önce pes etti. Meğer kalbinden şüphelenenen 'deli zoti'mizin akciğerlerinin dörtte birini saran kanser illeti kilolarca su birikmesine, zor nefes almasına neden oluyormuş. Meğer hastalık çoktan sinsice son aşamaya kadar gelmiş de hiç haber vermemiş. Meğer bayram dönüşü Adana'ya gittiğimde hastanede sohbet ederken bile bizi gülmekten yerlere yatıran, hemşirelerin ve yan odadaki komşularının gözdesi, Eğirdir'de kanlı canlı bahçesinde oyalanan, anneannemden sonra bile her işini kendi yapıp, evini çekip çeviren, Ankara'daki apartmanlarında üç kat merdiveni tık demeden çıkan deli dolu ihtiyar delikanlımız son demlerini yaşıyormuş. Meğer onun hikayesi bu gece Adana'da sevgili kızının ve damadının yanında bitecekmiş...

Neyse dedoşum, işin keyifsiz bölümünü görmeden gittin uzaklara... Sen dayanamazdın öyle sürekli yatmalara... Kurtlanırdın, sinirlenirdin ne de olsa... Canın da tatlıdır zaten, çekemezdin işin bundan sonraki kısmını, boşver o yüzden! Buradan daha iyi bir yerde olacağına eminim... Bir de göl manzaralı ve oyalanacağın bir bahçesi olan bir köy evin olursa değme gitsin keyfine... Bayılırsın sen zaten Robinson Crusoe hayatına... Kurarsın düzenini orada da... Yine de Oda Arkadaşı'nı unutma ama... Bilirsin kararırım sonra! Bir de benden kocaman bir öpücük götür Küçük Kadın'a... Sen de oradaki hayatında çok mutlu ve huzurlu ol inşallah...