Orphans/Öksüzler

Sahnelenmeye başladığı ilk hafta izleyecektik, ama prömiyer ertelenince bizim bilet aldığımız tarih de değişti. Biz de 23 Ekim Pazar'ı seçtik DOT'un bu sezon oynadığı Orphans/Öksüzler'i izlemek için. Böylelikle Eylül sonundan itibaren heyecanla beklediğimiz gün geldi çattı. 

(Bu arada o gün kahvaltı sonrasında spor, alışveriş ve tiyatro planımız olduğu için ancak akşam yemeğimizi yerken öğrenebildik Van'daki deprem haberini. Elbette sosyal medyanın ne kadar yararlı olabileceği de bir kez daha kanıtlanmış oldu bu üzücü haber sayesinde. Bir anda yardım için organize olan sayısız kişi ve kurumu görmek gerçekten sevindiriciydi. Biz de kendi adımıza Şişli Belediyesi Mavi Masa'ya teşekkür ediyoruz. Yardım işini organize eden ve yardım getirenleri sabaha kadar bizzat karşılayan Mustafa Sarıgül'e de özel teşekkürlerimizi gönderiyoruz. Umarım daha şehitlerimizin haberinin etkisi devam ederken yaşanan bu felaketin yaraları da en kısa sürede sarılır ve bu son olur.) 

Oyuna dönecek olursak. Öncelikle bizim zaten DOTsever olduğumuzu bir kez daha hatırlatayım. Şimdiye kadar beğenmediğimiz oyunu olmayan DOT ekibinin bu son oyununu "en beğendiklerimiz" arasına koyuyorum. Yönetmen, birçok DOT oyunundan tanıdığımız ve oyunculuğunu her seferinde keyifle izlediğimiz Tuğrul Tülek. Oyuncular ise İbrahim Selim (en risk almayan DOT oyuncusu olduğunu düşünüyorum, her zaman en "normale yakın" karakteri oynuyor), Gizem Erdem ve Yusuf Akgün. Tüm oyuncuları başarılı bulsam da Gizem Erdem'in oyunculuğu favorim oldu.  

Bu oyunla ilgili en önemli nokta, şiddeti açık seçik göstermemesine rağmen iliklerimize kadar hissettirmiş olması. Diğer DOT oyunlarından farklı olan yanının da bu olduğunu söyleyebiliriz. Şiddeti farklı boyutlardan ele alan oyun kendimizi sorgulamamızı da sağlıyor. Örneğin, adalet ve insanca muamele görmek sadece belli bir kesimin hakkı mıdır? Sen işlediğinde suç sayılmayacak bir şey dil, din, ırk, sosyal statü ya da herhangi başka bir açıdan senden farklı ve "aşağıda" olan biri işlediğinde suç mu sayılır? Ya da ailenden birinin şiddet suçu işlediğini öğrendiğinde "tanıdığım birine karşı tanımadığım birini koruyamam" diye düşünerek suçu örtbas etme yoluna mı gider insan? Şiddete hangi noktaya kadar göz yumabilirsiniz? Peki, o noktada sizi insan yapan en önemli özelliğiniz olan vicdanınız ne hale gelir? Göz yummak çözüm olur mu, şiddet olaylarını bitirir mi? Yoksa şiddet şiddeti doğurur ve buna göz yumanlar da bu artışa katkıda mı bulunurlar? Şiddete göz yumdukça giderek şiddetin parçası haline gelmeye başlayıp, bir süre sonra ilk elden şiddet uygulayan birine dönüşebilir misiniz? 

Einstein "insanı ayakta tutan iskelet ve kas sistemi değil, prensipleri ve inançlarıdır," demiş. Her türlü olağanüstü koşulda bile bu prensip ve inançlar doğrultusunda davranabiliyor, vicdanımıza kulak verebiliyor ve etik değerlerimize uygun kararlar alabiliyorsak insanız. "Ben asla aldatmam," "Ben asla hırsızlık yapmam," "Ben   asla şiddet uygulamam" "Ben asla adaletsiz davranmam" gibi ifadeler, uygulama alanları olmadığı sürece sadece laftan ibarettir bana göre. Bunların herhangi birini rahatlıkla yapma fırsatın vardı ve sadece kendine hesap veremeyeceğini düşündüğün için yapmadıysan insan olmanın sorumluluğu içinde davranmışsın demektir. ‎Yani insan olmanın bir bedeli ve sorumluluğu vardır ve "doğru, düzgün, iyi" insanlar zor yolu seçenlerdir. Ama karşılığında elde ettikleri manevi doyum da paha biçilmez olacaktır.

Dennis Kelly'nin yazdığı bu harika oyunun bana düşündürdüklerini yazdım son iki paragrafta. Oyundaki karakterler ve hikaye de sürpriz olsun, izleyince öğrenin. Ve bu sezon bu oyunu mutlaka izleyin.

DOT'un web sayfasından oyun programını ve iletişim numaralarını öğrenebilirsiniz. Ben yine de rezervasyon ve bilet satışı için aramanız gereken numaraları buraya not ediyorum: 0 212 232 48 28 – 0 212 232 44 40.

Hepinize şimdiden iyi seyirler.