Hanım koş! O Sözün Doğrusu Buymuş :)

Küfürüyle, argosuyla, deyimleriyle, farklı anlamları olan eş sesli sözcükleriyle, birçok anlama çekilebilecek imalı ifadeleriyle kendisini pek çok severiz. O ayrı... Yine de her şey gibi dilin bu zenginliklerini kullanmanın da doğru yeri ve zamanı olduğunu düşünenlerdenim. O yüzden de gündelik hayatta kullandığım birçok kelimeyi burada, (faydalarına çok inansam da dünyanın en yüzeysel ortamları olan) Facebook ya da Twitter  gibi sosyal paylaşım mecralarında kullanmam. Maille iletişimde bile beden dili ve vurgu eksik kaldığı için birçok şey yanlış anlaşılabiliyorken böyle ortamlarda mahallenin bıçkın delikanlısı falan gibi görünmek an meselesi olurdu herhalde.

O yüzden hiç gerek yok çünkü zaten gündelik hayatımda da ağzı bozuk biri değilimdir. Ama herkes kadar küfür ve argo da kullanıyorumdur sanırım. Hangimiz "eyvah, s*çtık!" ya da "Hass.." ya da "bugün çok b*ktan bir gündü" falan gibi küfür içeren cümleler kurmuyoruz ki? Ya da "kıza feci yazıyor", "çocuğu kesiyor", "yemedi tabi öyle söylemek", "sıkıyorsa gelsin" ve buna benzeyen, artık kulağımıza çok normal gelen ama aslında argo ifadeler kullanmıyor muyuz? Kullanıyoruz. (Hatta artık o kadar normal geliyor ki bu ifadeler kayınpederimle istediğimiz dondurma çeşitlerini bulamadığımızda "şey gibi kaldık ortada ya!" demişliğim vardır mesela.:)) 

Ama blogumda küfür içeren ifadeler kullanmam, çünkü ilgili, gerekli ve içerik güçlendirici olmadığını düşünüyorum. Yani tam aksi durumlarda kullanılmasına da karşı falan değilim. Blogda, filmde, tiyatroda, kitapta fark etmez; küfür ve argo o içeriğe, karaktere, konuya, vs uygunsa pekiştirici görevi görebilir. Örneğin Pucca (bu arada Pucca'nın blogunu bayılarak okudum uzun bir süre) falan gibi eski sevgili, üst kattaki densiz komşu ya da sevgilinin annesi ile ilgili kafa sesleriyle dolu hikayelerin olduğu bir blogda bu güzide küfürlerimizin esirgenmeden kullanılması çok doğaldır. Sonuçta onlar bu günler için varlar değil mi? :)

Gelelim dün aldığım bir yoruma. Dün uzun zamandır gitmek istediğim bir konsere bilet aldıktan sonra "azimli sıçan oldum" gibi bir şey yazdım Twitter'da. Birkaç saat sonra okurlarımdan birinden bloguma bir yorum geldi (reklam yazısı olduğu için birkaç gün sonra yayından kaldıracağım bundan önceki yazıya). Sağ olsun beni sevdiği için bunu görünce üzüldüğünü yazmış. Bu kadar sergi,sinema, tiyatro haberlerini aldıgı bir blog sahibesinin imajını yerle bir ettiğini düşünmüş bu tweet'imin. Ona yanıt olarak yazdım, ama içimdeki öğretmen harekete geçince daha çok kişiye ulaşsın diye bir kez de buradan yazmak istedim. Yıllardır pek çoğumuzun "azimle s*çan taşı/duvarı/mermeri delermiş" olarak bildiği atasözünün aslını açıklıyorum: "azimli sıçan taşı/duvarı/mermeri delermiş." Yani aslında azimli bir faregilden bahsediliyor burada. Bu minik sıçancık, o minicik haline bakmadan azimle uğraşıyor, çabalıyor ve duvarı deliyor. Birçoğumuzun bildiği versiyonu daha komik olsa da düşününce mantıklı da değil aslında, değil mi sevgili okur? Hani azim falan da bir yere kadar! :)

O yüzden panik yok, hâlâ burada kullandığı dile her anlamda (imlâ ve içerik) özen gösteren bir blog sahibesi var karşınızda. Ama "Ah bu bizim güzel, güzel olduğu kadar da lastikli Türkçemiz" demeden de geçemiyorum. Neyse, böylelikle bilmeyenlere bir atasözümüzün doğrusunu da öğretmiş oldum, fena mı oldu? Ben de bir ay falan önce Nihat'la Sivrisinek'in programında öğrenmiş, araştırıp, doğru olduğunu görüp "vay be, gerçekten de öğrenmenin yaşı yokmuş!" demiştim. Sıra sizde. :)