Serseri Mayınlar ve Gizli Anların Yolcusu

Çok sevdiğim Ferzan Özpetek'in geç izlediğim filmlerinden biri var bu kez karşımızda: Serseri Mayınlar. Geç izledim ama sanırım en sevdiğim Ferzan Özpetek filmi olarak ilk sıraya yerleştirdim bu filmi. Makarna üreticisi geleneksel (dolayısıyla homofobik!) bir İtalyan ailesinin oğullarının gay olduğunu öğrenmeleri sonrasında yaşadıkları anlatılıyor bu filmde. Yine renkli ve kocaman bir aile ve arkadaşlar var yönetmenin bu filminde de. (Her ne kadar nahoş olaylar da yaşansa) kocaman sofralarda yenen yemekler yine filmin vazgeçilmezleri arasında. Harika bir babaanne karakteri var; bize hayatımızın bize ait olduğunu ve onu başkalarının istediği gibi yaşarsak ömür boyu pişmanlık duyacağımızı her daim hatırlatan anlayışlı gözleriyle. Hayatta her şeyden çok başkalarının ne diyeceğine odaklandıkları için kendi yaşamlarındaki manevi tatmin duygusunu çoktan yitirmiş, örtbasçı, geleneksel, katı bir anne-baba var; daha fazlasını yitirmeye başlayacakları kafalarına dank edince biraz olsun yumuşamaya karar veren. İki erkek kardeş var; "sapına kadar erkek" olmaları beklenen, ama gay oldukları için birçok normal durumu gizli kapaklı yaşamak zorunda olan. İçte yaşanan duyguları ve dışta yaşanan ilişkileriyle tam bir insan filmi anlayacağınız. Sezen Aksu'nun Kutlama şarkısının eşlik ettiği son sahnesi de unutulmayacaklar arasındaki yerini aldı. Merak edenler buraya. Henüz izlemediyseniz mutlaka izleyin.

Diğerlerinden çok farklı bir Ayşe Kulin kitabı var sırada: Gizli Anların Yolcusu. Bana İnci Aral'ın Sadakat'inden aldığım tadı verdi. Yazarını sevdim için sevdiğim, kolaylıkla okunan, ama sıradan bir film izlemişim gibi ardından zihnimde pek bir şey kalmayan bir romandı. Yazın deniz kıyısında okumalık çerez kitaplardan bana göre. Bir de eminim bu kitapla gay olmanın anormal bir durum, bir hastalık, bir sorun olmadığı da anlatılmak isteniyor bir taraftan ama en sorunlu ya da en itici karakterler homoseksüelken, diğerleri gayet heteroseksüeller nedense! Biraz  İncir Reçeli durumu var yani. Orada da film AIDS'e dikkat çekeyim derken, bana göre "AIDS'li birine dokunmaktan ya da onunla öpüşmekten  korkun" hissi uyandırıyordu. Bu kitapta da çocukluğunda büyük travmalar geçirmiş, köktendinci bir ailede büyüyen, askerlikle birlikte ailesinden ve geçmişinden kaçış yolu  bulan Bora karakteri gay. Bir de çocuklarını trafik kazasında kaybettikleri için eşi Eda ile birlikte zorlu bir süreçten geçen  yayınevi sahibi İlhami Bey sonradan olma gay'lerden. Sonradan olma gaylik durumu vardır herhalde; ama cinsel kimliği geç keşfetme durumuysa vardır sanki. Daha tutarlı bir süreç sonrasında yaşanan bir keşif olmalıdır gibi geliyor bana. Yani bir gün önce mutlu bir heteroseksüel iken bir gün sonra yaşadığı homoseksüel ilişkinin hayatının aşkı olduğunu düşünür mü insan bilemiyorum. Neyse, zaten uzman falan da değilim bu konuda, sadece fikir yürütüyorum. Ama İlhami'yi bir nevi "feci bir çıkmazdayım, evliliğim zaten berbat durumda ama dursun bir kenarda, rahatım bozulmasın, ama önce şu ortağım karadul Handan'la takılayım biraz, sonra da pek acıklı hikayesi var, zavallı Boracık, dur onunla da bir sevişeyim geçsin" düşüncesinde bir tip olarak gördüğüm için kitabın itici baş karakteri olarak sevmem mümkün değildi, kusura bakmayın. Bence kitabı da yeterince anlatmış oldum. Okuyup okumamaya siz karar verin artık.

Ben de o sırada sonraki yazımın neyle ilgili olacağına karar vereyim...