Kırık Dökük bir Ankara

Çarşamba'dan beri Ankara'daydım. Gezinin keyifli kısımlarını yazacağım diye oturdum, ama içimden gelmediğini fark ettim. Aslında hep beraber orada toplanmamızın sebebi anneannemi görmekti. Anneannem son altı yıldır ne yazık ki sevimsiz bir hastalıkla mücadele ediyor. İlaçlarıyla birlikte sürdürdüğü bu mücadeleden önceleri galip çıkar gibi olmuştu. Hatta bundan iki sene önce "acaba tahliller yanlış mıydı?" dediğimiz ve hastalığının tamamen gerilediği bir dönem olmuştu.

Ama son dönemlerde bu korkunç hastalığı iyice atağa geçti. Hiçbir şeyden haberi olmayan ve hâlâ yardımlarla da olsa yürüyebildiğine ve "elden ayaktan düşmediğine" şükreden canım anneanneme haince saldırmaya başladı. Tedavi yöntemleri ve ilaçlar etkilerini yitirmeye başladılar. Anneannem de giderek halsizleşmeye...

Ankara öncesi duyduğumuz haber bizi çok korkutmuştu. Bizden iki gün önce korkunç bir kalça ağrısıyla saatlerce acı çektiğini öğrenmiştik. İliklerinde dolaşan bu berbat hastalığın kemiklerine de ulaşmış olabileceği fikri hepimizi altüst etmişti. Çünkü bunun olması durumunda yaşanacaklar çok daha vahimdi! Ama neyse ki korkulan olmadı. Bunun zorlanmaya bağlı bir ağrı olduğu ve ağrı kesici ilaçlarla kontrol altına alındığı anlaşıldı. Gittiğimizde de anneannemi son iki senedir olduğu gibi yine halsiz gördük, ama hepimiz yine de bu duruma çok mutluyduk. Çok daha kötüsü olabilirdi...

İlk iki günü keyifli geçirdik. O da ilk geldiğimizde "Ben sizi böyle mi karşılardım!" diye üzülerek, takma dişlerini çıkardığında "tam nene oldum artık!" diye hayıflanarak, yarı duyup yarı duymadan salonda bizlerin sohbetine eşlik ederken çocuklarının ve torunlarının arasında olmaktan duyduğu mutlulukla bizlerin yanında oturmaya devam etti. Kendisinin kahvaltı yapıp yapmadığını hatırlamamasına rağmen "İmge, börekten yedi mi?" diye yardımcısına sormayı unutmadı! "İyi ki geldiniz, siz gidince ev bomboş olacak şimdi" diye günde sayısını hatırlamadığım kez tekrarlamasına rağmen evde durup, başını beklememiz içine sinmediği için "Hadi, dışarı çıksanıza, ne oturuyorsunuz, gidin, gezin benim yerime de" diye bizi alışverişe uğurladı. Ayağa kalkacak hali olmamasına rağmen hem annemle babam giderken hem de ben giderken "bastonum" dediği yardımcısıyla birlikte salon penceresine gelerek el salladı ve arkamızdan su döktürdü. Görünüşte her şey aynıydı...Eskisi gibiydi... Ama eskiden biz ona daha çok sarılır, öperdik sanki... O da aynı sevgiyle karşılık verirdi. Artık durum değişmişti. Biz onun zayıf bedenini incitmeden, narin bir şekilde ona sarılmaya çalışıyorduk, ama bu kadarı ona yetmiyor gibiydi.. Kollarını boynumuza doluyor, başını göğsümüze yaslıyor, ellerimizi tutup, bırakmak istemiyor ve öpüyordu. "Siz bana bakıyorsunuz, ben çocuk oldum artık" diyip, resmen kendini bize sevdiriyordu.

Bizim canımıza minnet tabi... Canım küçük kadınımı sevdim, öptüm, okşadım bol bol... Buruş buruş olmuş ellerine kremler sürerek, ona masaj yaptım, bir dahaki gelişimde birlikte çektirdiğimiz resimlerden getireceğimi söyleyip, onları büfesine koyması için söz aldım, ona baharda İstanbul'a gelme hayalleri kurdurdum. Hatta bir an ben bile o hayallere inanmaya başladım. Ta ki Cumartesi akşamı salonda bizlerle konuşurken, kendi farkında olmasa da burnundan bir damla kan gelene kadar.. Akabinde yapılan kan tahlili sonucunda en son kan verilmesinden bu yana sadece 10 gün geçmiş olmasına rağmen kan değerlerinin 2-3 ay içinde gelebileceği bir seviyeye düşmüş olduğunu öğrenene kadar... Bu hafta içinde yeniden kan verilmesi gerekeceğini öğrenene kadar.. Yani aklımıza getirmemeye çalıştığımız, ama sözde "beklenen" sonu aklımıza getirene kadar! Bu beklenen sonun ne kadar sürede gerçekleşeceğini bilemeyiz elbette. Belki üç ay, belki üç sene sonra.. Belki bir, belki üç, belki de beş vakte kadar.. Ne fark eder! Henüz ufak da olsa sinyalleri görmeye başlamak o kadar can acıtıyor ki!

Cumartesi günü kaçan keyfimi bir türlü yerine getiremedim. Sürekli anneannemle ilgili kareler geçiyor gözlerimin önünden. Görünüşte her şey aynı durumdayken bırakıp, döndük hepimiz evlerimize, ama içimizdeki o his bize her şeyin aynı olmadığını söylüyor. Bu kırık dökük Ankara gezisinden geriye kalbimdeki ağırlık, gözlerimdeki yanma ve bir de üç sene küçük kadınımla birlikte yaşadığım evin penceresinden "güle güle" demek için uzanmış cılız bir el görüntüsü kaldı bana... Bir de "beklenen son" diye bir şeyin olmadığı, yalnızca "son" diye bir şeyin olabileceği ve o "son"a da hazırlıklı olmanın mümkün olmadığı gerçeğini ne yazık ki adeta dayak yemişçesine öğrenmek durumunda kalmanın acısı...